پایان سفر امانوئل ماکرون به الجزایر: آشتی دوباره، به رغم کم‌محلی الجزایری‌ها
بعد از چند ماه دلخوری‌های سیاسی، فرانسه و الجزایر می‌کوشند جان تازه‌ای به همکاری‌ها و روابط کهنۀ خود بدهند. رئیس‌جمهوری فرانسه و همتای الجزایری‌اش، عبدالمجید تبون، اعلامیۀ مشترکی را امضا کردند که قراردادها و توافق‌های اجرایی تازه‌ای را به دنبال خواهد داشت.
نتشر شده در:
اگرچه اهالی شهر وهران چند لحظه‌ای از حضور امانوئل ماکرون در خیابان‌های خود ابراز نارضایتی کردند و علیه فرانسه شعار دادند، اما به طور کلی سفر ماکرون گام مثبتی در روند بهبود روابط بسیار پیچیدۀ دو کشور محسوب می‌شود.
امسال، الجزایر شصتمین سالگرد استقلال (۱٩۶۲) خود را جشن گرفت. طبعاً یادآوری رویدادهایی که به پایان استعمار فرانسه انجامید، همۀ محرومیت‌ها و کینه‌ها و دق دل‌های قدیمی علیه استعماگر را دوباره زنده می‌کند. بدین ترتیب، در اوایل سال جاری - بخصوص حوالی ماه مارس که سالگرد امضای پیمان معروف "اویان" بود – روابط دو کشور با بهانه‌هایی از دو طرف دچار تنش و سردی شد.
اما شرایط بین‌المللی اینک تغییر کرده و با شدت گرفتن دشمنی میان غربی‌ها و روسیه، نفوذ این کشور در قارۀ آفریقا بیش از پیش برای اروپاییان نگرانی‌آور شده است. نزدیکی حکومت الجزایر به مسکو بدون تردید برای امانوئل ماکرون خوشایند نیست. افزون بر این، با گذشت شش ماه از جنگ اوکراین، ذخائر گاز الجزایر اهمیت بیشتری یافته است. هرچند فرانسه مشتری بزرگی برای گاز الجزایر نیست، اما برای اروپا مهم است که بتواند روی این ذخائر حساب کند.
🇫🇷🇩🇿 Bain de foule improvisé par Emmanuel #Macron dans les rues d’Oran. « One two three, viva l’#Algérie » scandent les habitants @franceinfo pic.twitter.com/Hl3KLQB7sx
— Guillaume Daret (@GuillaumeDaret) August 27, 2022
سپری در برابر تروریسم
فعالیت گروه‌های تروریستی در منطقۀ "ساحل" آفریقا یکی دیگر از نگرانی‌های جدی پاریس است. منظور از "ساحل"، نوار شرقی-غربی است که از سودان تا موریتانی، ده کشور را در بر می‌گیرد. الجزایر در شمال این منطقه قرار دارد، اما همسایگش‌اش با کشورهای حساس و بی‌ثباتی چون مالی و نیجر، مسئولیت امنیتی بزرگی برایش ایجاد کرده است. در واقع فرانسه و سایر دولتهای غربی که از گسترش تروریسم اسلامی در منطقۀ ساحل نگرانند، انتظار دارند که الجزایر نقش حائل را بازی کند و نگذارد که امواج تروریسم تا مدیترانه بالا بیاید.
بیهوده نیست که جئوف پورتر کارشناس آفریقای شمالی می‌گوید: "فعلاً فرانسه بیشتر به الجزایر نیاز دارد تا الجزایر به فرانسه"...
اما الجزایری‌ها هنوز با گذشتۀ تاریخی کنار نیامده‌اند وهمچنان خواهان عذرخواهی فرانسه برای دوران استعمار و جبران (مادی و معنوی) آن سالها هستند.
پیوندهای فرهنگی فرانسه و الجزایر
امانوئل ماکرون طی سفرش به الجزایر، به شهر وهران نیز رفت و در این شهر با نویسندۀ مشهور الجزایری کمال داوود ملاقات کرد و با او شام خورد. کمال داوود که به زبان فرانسه می‌نویسد، در سالهای اخیر با موضع‌گیری‌های بسیار صریح و تند علیه اسلام‌گرایان، سخت مورد تنفر محافل متعصب مذهبی قرار گرفته است. حتی هشت سال قبل یک روحانی بنیادگرا فتوای قتلش را صادر کرد. شهر وهران یادآور آلبر کامو نیز هست که خود متولد الجزایر بود و فراوان در بارۀ وهران (به فرانسه: "اوران") نوشته است. وقایع رمان "طاعون" تماماً در این شهر می‌گذرد. شیفتگی کمال داوود به آلبر کامو بیهوده نیست.
در این شهر که برای نسل قدیمی فرانسوی‌های ساکن الجزایر خاطرات زیادی دارد، امانوئل ماکرون به یک مغازۀ صفحه‌فروشی رفت که متخصص موسیقی "رأی" است. این سبک موسیقی که اصلا در شهر وهران پا گرفته، در دو دهۀ اخیر موفقیت جهانی داشته است.
در خیابان‌های وهران، ماکرون چند دقیقه‌ای از اتوموبیل خود پیاده شد تا به میان مردم برود، اما استقبال چندان خوشایند نبود. در میان واکنش‌های مردم و شعارهایی که بیشتر جنبۀ شوخی داشت ("بریژیت حالش چطوره؟")، لحظاتی نیر شعارهای تند سیاسی شنیده شد (ماکرون برو گم شو... فرانسه کشور ما را خورده) که اضطراب شدید گروه محافظت از رئیس جمهوری را برانگیخت، اما ماجرا با برگشتن ماکرون به داخل خودرو پایان یافت.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید