تن دادن به قانونی که مغایر آزادی انسان است لزومی ندارد؛ گفت‌وگو با بنیامین صدر پیرامون پروتکل امنیتی در ورزش

به‌گفته یک مقام رسمی در جمهوری اسلامی، پروتکل‌های امنیتی کشور سبب شد که یک پرواز خارجی عازم دوبی، در جزیره کیش زودهنگام بر زمین بنشیند تا همسر و دختر علی دایی را از آن پیاده کرده و مانع خروج‌شان از کشور شود. این پروتکل‌های امنیتی، از سوی دیگر همه ورزشگاه‌های فوتبال کشور را خالی از تماشاگر کرد، مبادا صدای تشویق بازیکن با فریاد اعتراض به حکومت، یکی شود و چارچوب امنیت کشور، بلرزد. پروتکل‌ها قدری پیچیده‌تر به‌نظر می‌رسد، وقتی هم علی کریمی، هم پرویز برومند، هم یحیی گل‌محمدی و وریا غفوری و هم میثم تهی‌دست، محبوب مشترک آبی و قرمز و زرد و سفید و سبز می‌شوند، اما ضریب امنیتی حاکمیت را چنان قلقلک می‌دهند که به‌ضدشان برنامه، می‌سازد، تبلیغات سوء می‌کند و به‌گفته حمید رسایی، یک آخوند بلندپایه در حاکمیت، باید سیلی هم به گوش‌شان بزند.

صدف خادم، نخستین زن بوکسور ایرانی در مسابقات جهانی و بی پوشش اسلامی؛ او در شکلی از اعتراض، قوانین جمهوری اسلامی را نادیده گرفت AFP - ROMAIN PERROCHEAU

پروتکل‌های امنیتی حتی ممکن است با صدور حکم محارب در مورد امیررضا نصرآزادانی، بازیکن پیشین تراکتور، چوبه دار را هم مقابل یک فوتبالیست قرار دهد. از چند سال پیش، ادعای تامین امنیت «مردم» ورد زبان سپاه و دیگر بخش‌های حاکمیت بود، اکنون که ورزشکاران ملی و مردم معترض در یک صف، مورد حمله رژیم قرار گرفته‌اند، این پروتکل‌ها از امنیت چه کسی و کدام گروه سخن می‌گوید؟

برای یافتن پاسخ چند پرسش پیرامون این موضوع، تماسی با پراگ گرفته‌ام تا نظر بنیامین صدر، خبرنگار رادیوفردا را جویا بشوم.

صدر می‌گوید که این پروتکل‌های امنیتی، برای حفظ امنیت «جمهوری اسلامی» و بقای «نظام» است و دستاویزی برای سرکوب و کنترل بیشتر افراد مشهور از جمله ورزشکاران شده‌است.

به‌باور او ترس حاکمیت از جلودار بودن فوتبالیست‌هایی همچون وریا غفوری، علی کریمی و علی دایی که نزد مردم شناخته‌شده هستند، برقرارکردن چنین پروتکل‌هایی را موجب می‌شود.

با این حال بنیامین صدر می‌گوید که تجربه تاریخی از جمله در آفریقای جنوبی، نشان می‌دهد که مردم، پروتکل و حتی قوانین وضع‌شده توسط حکومت را برنمی‌تابند و در جست‌وجوی آزادی، به راه خود می‌روند. او می‌گوید وقتی که قانون یا پروتکلی مغایر با آزادی انسان باشد، لزومی بر تن‌دادن به آن نیست.

از بنیامین صدر، سه پرسش دیگر پرسیده‌ام که پاسخ‌هایش را می‌شود به‌طور کامل در پیوند شنیداری موجود در این مطلب، گوش داد.

سه پرسش پیش‌گفته، بر سه محور پیش رو هستند:

- فوتبالیست‌هایی که هفته‌هاست در ورزشگاه‌های خالی به میدان می‌روند، برای چه کسی بازی می‌کنند؟ این وضع که شنیده شد بی‌انگیزگی را برای بازیکنانی از جمله مرتضی پورعلی‌گنجی، بازیکن پرسپولیس را در پی داشته‌است، تا کجا می‌تواند پیش رود؟

- تا پیش از سال‌های اخیر، معمولا گفته‌ می‌شد که رژیم حاکم بی‌میل نیست که معترضان و مخالفان از کشور خارج بشوند. این تعبیر صورت می‌گرفت که با خروج از کشور، از میزان تاثیرگذاری افراد موثر کاسته می‌شود. اما به‌تازگی می‌بینیم که چه در ورزش، چه در هنر، رسانه و سایر بخش‌ها، بسیاری با ممنوعیت خروج مواجهند. حتی اشکان دژاگه بازیکنی که ملیت آلمانی هم دارد، چندی پیش نتوانست خارج شود. چه اتفاقی در خارج از ایران افتاده‌است که حاکمیت تا این میزان، نگران خروج ورزشکاران است؟

-سارا خادم‌الشریعه، شطرنج‌باز پرآوازه میهن، به‌تازگی در پی حضور بی‌حجاب در یک مسابقه جهانی تصمیم گرفت که به ایران بازنگردد. گفته می‌شود که او فقط یکی از هزاران ورزشکار ایرانی است که در دل تعلقی به رژیم، اجبارها و ضوابطش نداشت و ناگزیر از رعایت ظواهر می‌بود.

از طرفی جای خالی اتحادیه‌هایی که ورزشکاران را برپایه خواسته‌ها و تعلقاتشان می‌تواند به‌هم نزدیک کند، در ورزش ایران دیده می‌شود. آیا بدون وجود اتحادیه‌ها و تشکل‌های صنفی در ورزش، می‌شود انتظار داشت که بازیکنانی که معترض به حاکمیت هستند، روزی بر پایه اعتراض و همراهی با مردم، در صف اعتصاب‌کنندگان قرار بگیرند؟