«ایران و ویرانی مشرق عربی»

روزنامه « الشرق الاوسط» به تازگی در مطلبی با عنوان «ایران و ویران سازی مشرق عربی» همین انتقادات را مطرح کرده که به عقیده نگارنده آن، این کشور با سیاست های ضدعربی خود در نهایت موجب آسیب به کشورهای مشرق عربی و حتی از بین رفتن آنها خواهد شد.

«مشرق عربی» در واقع  اصطلاحی جغرافیایی است و به بخشی از منطقه خاورمیانه گفته می شود که از دریای مدیترانه تا فلات ایران ادامه دارد.

این اصطلاح بیشتر برای تفکیک کشورهای عربی این منطقه از مغرب عربی، یعنی الجزایر و تونس و مراکش و لیبی و موریتانی به کار می رود و شامل کشورهای عراق، سوریه، لبنان، فلسطین، اردن و شبه جزیره عرب و مصر و سودان است.

به عقیده «رضوان سید» نویسنده مقاله، «ایران می خواهد چیزی به نام ناسیونالیسم عربی در این کشورها وجود نداشته باشد» و در همه بحران های کشورهای عربی می توان ردپای حضور ایران را دید:
«اموری چون ماجرای غزه در کرانه غربی فلسطین، اشغال بیروت توسط نیروهای حزب الله، گسترش فعالیت های فرقه گرایانه و نیز فتنه در عراق و در نهایت سهم مستمر ایران در ماجرای اخیر یعنی قتل‌عام مردم سوریه و حفظ نظام بشار اسد...»

نویسنده در ادامه مقاله خود به حضور نیروهای ارتش ابوالفضل عباس در عراق و نیز سپاه حزب الله لبنان در سوریه اشاره می کند که هر دو تحت حمایت و سازماندهی ایران فعالیت می کنند.

نویسنده همچنین می نویسد که «کنعان مکیه» مبارز مشهور عراقی در دوران حکومت صدام حسین در سال ۲۰۰۶ به او گفته است که ایران در سال ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ با دو ماجرای بزرگ در همسایگی خود روبرو شد: یکی سقوط طالبان در افغانستان و دیگری از بین رفتن صدام حسین در عراق. اما در نهایت ایران توانست با ایجاد بحران در عراق، نیروهای آمریکایی را مجاب کند و بترساند که در صورت ماندن در عراق به «مصیبت ویتنام» دچار خواهند شد و بالاخره آمریکایی ها در سال ۲۰۰۸ این کشور را ترک کردند.

«رضوان السید» معتقد است که مشابه درگیری های عراق را ایران برای مقابله با آمریکا در دیگر کشورهای مشرق عربی هم برپا کرده است .

به نوشته وی «ایران در چند سال گذشته به جز شانس خروج آمریکایی ها از عراق، فرصت یافت تا قدرت خود را در غزه و لبنان با پیروزی بر اسرائیل که در ازای کشته شدن ۲۵۰۰ نفر از اعراب بود، گسترش دهد و همچنین برای بار دوم با تشویق بشار اسد به خروج از مذاکرات صلح، اسرائیل را مغلوب کند،»

نویسنده همچنین با اشاره به اینکه «ایران بلعیدن مشرق عربی را از آن زمان آغاز کرده» در ادامه می گوید که آنچه از این امر برای ایران حاصل شد، ویران کردن مشرق عربی بود، نه به دلیل خشونت هایی که در منطقه آغاز شده، بلکه به دلیل ناتوانی کشورها در جلوگیری از گسترش آن.

به گفته وی هرچند ایران در عراق، حضوری واضح و قدرتمند دارد که با انتخاب نوری المالکی، نخست وزیر شیعه عراق بیشتر شده است اما شاید آنچه ایران در عراق انجام می دهد یعنی گسترش خشونت های فرقه ای و تشویق مالکی به برخورد با کردهای این کشور، نتیجه ای بسیار کم خطرتر از آن چیزی داشته باشد که این کشور با لبنان می‌کند.

به گفته وی در واقع حمایت ایران از حزب الله و وارد کردن آن در بطن ماجراهای سوریه، به از بین رفتن کیان لبنان خواهد انجامید. در نتیجه خطر ناشی از سیاست های ایران برای شیعیان لبنان بسیار بیشتر از شیعیان عراق است. چون در عراق، ایران تلاش دارد دولتی با اکثریت شیعه بر سرکار آید، و این موضوع وجود شیعیان را تهدید نمی‌کند، اما حضور حزب‌الله در سوریه، لبنان را به لقمه‌ای گوارا برای سوریه و اسرائیل تبدیل خواهد کرد.

و در نهایت اینکه به اعتقاد نویسنده «الشرق الاوسط» اکنون ایران به  تهدیدی برای کشورهای عرب تبدیل شده و سعی دارد موضوعی به نام ناسیونالیسم عربی را در این کشورها براندازد، اما واقعیت اینست که شاید تهدیداتی که متوجه ایران است، به ویژه با سیاست های مداراجویانه آمریکا، بسیار کمتر باشد.