کودتا در بوروندی و تدابیر اروپا برای مهار کردن مهاجرت به این قاره

در فیگارو میخوانیم که در "بوجومبورا"، یعنی در پایتخت "بوروندی"، مردم در خیابان ها سرازیر شده و برای کودتاچیان کف میزنند.

در لیبراسیون میخوانیم که لجاجت رئیس جمهور بوروندی "نکورونزیزا"، که میخواست برای بار سوم رئیس جمهور شود، باعث دخالت نظامیان شد.

به نوشته فیگارو، بعد از اینکه رئیس جمهور بوروندی خیابان‌ها را شعله‌ور کرد، دیروز چهارشنبه، گروه نظامی که زیر رهبری ژنرال "نیومباره" دست به کودتا زده، عزل رئیس جمهور این کشور "پیر نکورونزیزا" را اعلام کرد. پیر نکورونزیزا، البته قبل از آغاز کودتا به "تانزانی" رفته بود و هنوز هم در آنجا است.

در لیبراسیون آمده است که آیا یک «انسان با وجدان» میتواند از افتادن بوروندی در یک حمام خون جلوگیری کند؟ اعلام گروه نظامی که در این کشور دست به کودتا زده است، میتواند یک شگفتی باشد که همه منتظر آن بودند. اینکه مردم از یک کودتا ابراز خوشی کنند در اصل عجیب است، آنهم در کشوری که از سال 1966 تا حالا شاهد چهار کودتا بوده است.  ولی این بار، این کودتای نظامی برعلیه کودتای انتخاباتی رئیس جمهور صورت گرفت که برخلاف موازین قانون اساسی، بعد از دو دوره ریاست حاضر نبود قدرت را ترک کند.

فرستادۀ خاص فیگارو "ملانی گوبی"، گزارش داده است که صبح دیروز چهارشنبه در "بوجومبورا"، میان پلیس و تظاهرکنندگان جنگ و زد و خورد روی داد و توپ آب، گاز اشک آور و کوکتل مولوتوف، بکار گرفته شد؛ در طی چند ساعت، شهر به دست مردم افتاد و در پایان روز بعد از اعلام تغییر قدرت، پایتخت بوروندی شاهد یک جشن عمومی بود. در فیگارو همچنان از زبان یکی از تظاهرکنندگان میخوانیم که آنان میخواهند یک حکومت بر اساسِ قانون بنا نهند و این آغاز دوران دموکراسی، بعد از جنگ است.

در لیبراسیون، صحبت از آنچه به این کودتا اهمیت خاص میدهد، یعنی گذشتۀ جنگ‌های قومی در این منطقه است. گزارشگر لیبراسیون از اردوگاه های پناهندگان بوروندی گزاشی فرستاده است که اکثر آنان "توتسی" هستند. در صورت از سر گیری جنگ‌های قومی، شبح پاک سازی قومی، این توتسی‌ها را در هراس قرار داده است. در ستون‌های لیبراسیون از زبان یکی از هواداران حزب اپوزیسیون میخوانیم که یک روز یکی از اعضای ملیشیاهای طرفدار رئیس جمهور گفته بود که هدف آنان این است که از سال 2020 به بعد، در "بوروندی" دیگر "توتسی" وجود نداشته باشد.

اتحادیۀ اروپا پیشنهاد کرده است که بار مهاجرت پناهجویان، میان کشورهای اروپایی قسمت شود؛ زیر این عنوان در فیگارو میخوانیم که کمیسیون اروپا طرحی را به پایتخت های کشورهای اروپایی فرستاده است که بر اساس آن، هریک از کشورهای اروپایی سهمیه ای از این مهاجرین را خواهند پذیرفت. سهم فرانسه 11.9 درصد و سهم آلمان 15.4 درصد پیش بینی شده است. ایتالیا 9.94 و اسپانیا 7.75 درصد. انگلستان در این جدول نیامده است و کل مهاجران پذیرفته شده در طی دو سال آینده نباید از 20 هزار تن بیشتر باشد.

ولی برای جلوگیری از موج عظیم مهاجرت، کشورهای پیشرفته در مشکل قرار دارند. آیا در برابر مهاجرینی که در فقر هستند و در وضع بی امنیتی دست به مهاجرت میزنند، میتوان از نیروی نظامی استفاده کرد؟ در سازمان ملل بحث در مورد طرحی که استفاده از نیروی نظامی را مجاز بسازد بدون اینکه به نتیجه برسد، ادامه دارد.

طرح دیگر، سرکوب "قاچاقچیان انسان" است که برای این کار باید در داخل خاک لیبی نیرو فرستاد. از زمانی که رژیم قذافی با حملات فرانسه و کشورهای دیگر اروپایی سقوط کرد، لیبی در آشوب قرار دارد و این آشوب باعث ازدیاد مهاجرت‌ها از این کشور به سواحل اروپا هم شده است. فدریکا موگرینی، در مورد این طرح گفته است که «آنچه ما آماده میسازیم، یک عملیات دریایی است که هدف آن تخریب مدل اقتصادی قاچاقچیان است».

در این میان، لندن که "الدورادو"ی مهاجران است، طرح برگرداندن آنان را پیشنهاد کرده است. "ترزا می"، وزیر داخلۀ انگلستان گفته است، مهاجرانی که در دریا نجات داده میشوند باید دوباره به کشور خود برگردانده شوند. او با ابراز این که در یک برنامۀ پذیرش اجباری از مهاجران، آنطور که بروکسل در نظر دارد شرکت نخواهد کرد؛ مخالفت خود را با فدریکا موگرینی تصریح میکند که گفته بود «هیچیک از مهاجرانی که در دریای مدیترانه دستگیر میشوند نباید اجباراً به کشور خود برگردانده شوند».

کمی دورتر در فیگارو، زیر عکسی از مهاجرانی که تازه به سواحل "لامپه دوزا" در ایتالیا رسیده اند، میخوانیم که دریابانان ایتالیایی در حالت آماده باش دایمی هستند.