دسترسی به محتوای اصلی
فرانسه

"کارتون برای صلح" و همکاری با "فرانس مدیا موند"

آنچه "کارتون برای صلح" دنبال می کند، هواداری از آزادی بیان و به طنز کشیدن همه شرایط زندگی است. ولی آیا می توان با همه چیز و همه کس شوخی کرد؟

تبلیغ بازرگانی

در روز 19 نوامبر، کنوانسیونی توسط رئیس "فرانس مدیا موند"، که شامل تلویزیون "فرانس 24"، "آر اف آی" (رادیوی ما) و "مونت کارلو دولیه" می شود، و رئیس انجمن "کارتن برای صلح"، "پلانتو"، کاریکاتوریست بنام، به امضا رسید که هدفش به رسمیت شناختن حرفه روزنامه نگاری برای کاریکاتوریست های جراید و تلاش برای پاسداری از آزادی بیان توصیف شد.

این کنوانسیون در پی پخش برنامه ای هفتگی به نام "یک هفته در جهان"، از یک سال پیش در تلویزیون "فرانس 24"، به امضا رسید که در آن "ونسا بورگراف"، روزنامه نگار مسئول این برنامه، کاریکاتورهای ارائه شده از کاریکاتوریست های جهان را توسط "کارتن برای صلح"، همراه با میزبانی از نمایندگان این انجمن، به بحث می گذارد.

شایسته گفتن است که "فرانس مدیا موند" یکی از همراهان دومین برگزاری فستیوال بین المللی "کارتن برای صلح" بود که در ماه آوریل گذشته در شهر "مونپلیه"، درجنوب فرانسه، برگزار گردید.

این رخداد بار دیگر پرسش هائی را در مورد کاریکاتور، پیوندش با آزادی بیان و محدودیت هائی که برایش باید و یا نباید قائل شد، مطرح می ساخت.

"کارتون برای صلح"، انجمنی که در روز 16 اکتبر 2006 در مقر سازمان ملل متحد به ابتکار "پلانتو" کاریکاتوریست بنام فرانسوی بر پا نهاده شد همواره در گذشته نیز در رخداد های مهم خود جای ویژه ای به کاریکاتوریست های مورد خشم قرار گرفته توسط جمهوری اسلامی ایران از جمله مانا نیستانی، کیانوش رمضانی، فیروزه مظفری و حسن کریم زاده، که معرف نسل تازه ای از هنرمندان دلاور و با استعداد این کشور هستند، داده بود.

این کاریکاتوریست ها با بردن جوایز از جمله نخستین جایزه بین المللی "کاریکاتور جراید" به مناسبت "روز جهانی آزادی مطبوعات" در روز 3 مه 2011 در ژنو ، مورد تشویق قرار گرفتند.

این جایزه توسط "کوفی عنان"، رئیس پیشین سازمان ملل متحد و برنده جایزه نوبل صلح و نیز "پییر موده" شهردار شهر ژنو در این شهر به این کاریکاتوریست ها داده شد.

در پی آن و پس از پایان نمایشگاه 100 کاریکاتور در تاریخ 3 ژوئن در شهر ژنو ، در روز 6 ژوئن همان سال، "ژان پلانتو"، 160 کاریکاتور در پیوند با انتخابات فرانسه از سال 1974 تا 2012 را در محل روزنامه "لوموند" ، روزنامه ای که او از سالها پیش کاریکاتوریست آن است، به فروش گذاشت تا از راه فروش آنها منابع مالی انجمن "کارتون برای صلح" را تأمین کند.

در روز 5 دسامبر 2013 ، سازمان "خبرنگاران بدون مرز" آلبوم تازه ای را منتشر کرد که 100 کاریکاتور "کارتون

اثر کیانوش رمضانی
اثر کیانوش رمضانی

برای صلح" برای آزادی مطبوعات را در بر می گرفت.

در این آلبوم 50 کاریکاتوریست جهان با استفاده از موضوعاتی چون "آزادی بیان" ، "اوضاع جهان" و یکی از موضوعات داغ کنونی یعنی "جهانی تحت شنود"، آثار خود را آفریده بودند.

نخستین شماره این کلکسیون در سال 1992 به وجود آمد واین نخستین بار بود که سازمان "خبرنگاران بدون مرز"، آلبومی را به کاریکاتوریست های جراید اختصاص می داد. همه در آمد فروش این آلبوم صرف فعالیت های سازمان خبرنگاران بدون مرز برای کمک به خبرنگاران و وبلاگ نویسان شد.

سپس "کاریکاتوریست ها، مبارزان راه دمکراسی"، فیلم مستند ساخته "استفان والوآتو" و "رادو میهائیلی یانو"، در روز 19 مه 2014، در بخش خارج از مسابقه فستیوال کن به نمایش در آمد.

در این فیلم 12 کاریکاتوریست در کشورهای خود با کاریکاتورهای خود از دمکراسی دفاع می کنند. سلاح آنها تنها یک مداد است و این سلاح نه تنها از آنهامحافظت نمی کند، بلکه آزادی آنها را نیز به خطر می اندازد.

این کنش ها شمار کوچکی از فعالیت های بدون درنگ "کارتن برای صلح" به شمار می آیند که در راه دفاع از آزادی بیان دمی باز نمی ایستد.

طبیعتا، به مناسبت های گوناگون، من نیز گفتگوهائی با "پلانتو"، کاریکاتوریست بنام روزنامه لوموند ورئیس انجمن "کارتون برای صلح"، انجام داه بودم.

در یکی از آنها از پلانتو که با شماری از کاریکاتوریست های ایرانی در تماس بوده و همانگونه که گفته شد خود و انجمنش از شماری از آنها حمایت کرده است، پرسیدم وضع کاریکاتور را در ایران چگونه می بیند، به ویژه این که شماری از کاریکاتوریست ها و از جمله حسن کریم زاده به خاطر کاریکاتورشان به زندان افکنده شدند و یا ناچار به ترک میهن گردیدند ؟

کیانوش رمضانی
کیانوش رمضانی

پس از پلانتو، از کیانوش رمضانی، یکی از کاریکاتوریست هائی که توسط "کارتون برای صلح" حمایت و مطرح شده و جوایزی را هم ربوده پرسیدم آیا با این نظر "پلانتو" که می گوید کاریکاتوریست های ایرانی پیش از هر چیز نقاشی خوبی هستند، موافق است؟

در پایان باید به دیدگاه کیانوش رمضانی اشاره کرد که کاریکاتوریست های فرانسوی، به جز "پلانتو"، را درگیر مسائل داخلی خود می داند و می گوید کاریکاتوریست های منطقه خاورمیانه بین المللی کار می کنند.

به چنین دیدگاهی می توان این پاسخ را داد که شاید علت این است که آنها چون نمی توانند در کشورهای خودشان به راحتی کار کنند، جهان شمول تر شده اند. دیگر این که در اروپا و به ویژه در فرانسه نیز، روشنفکران تا حد زیادی از آن نگرش متعهد جهان شمول سالهای 60 و 70، سالهای ژان پل سارتر و دیگر روشنفکران مبارز، دور افتاده اند.

دیگر این که ظاهرأ جوامع به سوی محافظه کاری وترس از تعبیر طنزشان ویا برخورهای خشن افراط گرایان رفته اند. حال این طنز چه به شکل نقاشی باشد یا در گفتار.

چون کسانی چون "پییر ده پروژ"، در سالهای 80-70، "پییر داک"، محبوب ترین طنز پرداز فرانسه، در سالهای پیش از جنگ، جنگ و پس از جنگ دوم جهانی (1939-1945) به همه چیز خندیدند و همه را خندادند. آنها فهمیده بودند که طنز یک حربه بسیار موثر است. "پییر داک" که بسیار خوب به نیاز به طنز، حتا در دوران سخت، پی برده بود، در برابر رادیو "پاریس"، که زیر تسلط ارتش اشغالگر نازی در پاریس قرار داشت و توانسته بود با برنامه های تفریحی و موسیقیائی گونه گون خود شماری بزرگی را به گوش کردن برنامه هایش تشویق کند، از لندن و از رادیو "مقاومت"، برنامه های طنز آمیز خود را پخش می کرد. او فهمیده بود که مردم حتا در زمان جنگ هم نیاز به نفس کشیدن و خندیدن دارند. به ویژه این که در سال 1943، فرانسویان چهارمین سال اشغال کشورشان را می گذراندند و دیگر دلشان نمی خواست دائم خبرهای جبهه را بشنوند.

به هر رو این نیز کاملأ شناخته شده است که مردم کشورهای غیر دمکراتیک بیش از کشورهای دیگر جوک می سازند و بدین ترتیب "سوپاپ اطمینانی" برای روح خود به وجود می آورند.

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید

همرسانی :
این صفحه یافته نشد

صفحۀ مورد توجۀ شما یافته نشد.