کارلوس کیروش در ارتباط با ورزش ایران چه فکر میکند

تیم ملی فوتبال ایران در چهارچوب یک دیدار دوستانه، میزبان تیم ملی فلسطین بود و با نتیجه‏ ی هفت بر صفر به پیروزی رسید. در این میان، شاید تنها کسی که در ایران نه تنها از پیروزی تیم ملی خوشحال نشد، بلکه عمل‏کرد تیم ملی را به شدت به باد انتقاد گرفت، حسین شریعتمداری، مدیر مسئول روزنامه‏ ی کیهان بود.

DR

حسین شریعتمداری با انتشار مقاله ای تاکید کرد که «پیروزی هفت بر صفر تیم ملی، دور از منش پهلوانی بوده است». وی در ادامه متذکر شد: «حرمت تیم ملی فوتبال فلسطین که از میان آتش و خون به میهمانی آمده بود، زیر پا گذاشته شد و تیم ایران دست‏کم می‏توانست در پی نتیجه‏ ی مساوی باشد و یا به حداقل گل بسنده کند. چرا که باید تیم ملی توجه می‏کرد به شرایط سخت تحمیل شده از سوی صهیونیست‏ها بر مردم مظلوم فلسطین»!
ا‏ظهارات حسین شریعتمداری و هم‏چنین مسائل و مشکلات اخیری که به ‏وجود آمد و سبب شد تیم ملی امید از راه المپیک لندن حذف شود و یا سپاهان به دلیل سوءمدیریت این تیم، از رقابت‏‏های لیگ قهرمانان باشگاه‏های آسیا حذف شود، فضای نامناسبی را برای فوتبال ایران به ‏وجود آورده است.
در حال حاضر، سرمربی تیم ملی فوتبال ایران، کارلوس کی‏روش، تنها مربی طراز اول حرفه ‏ای جهان است که در فوتبال ایران حضور دارد و سرمربی‏گری تیم ملی را برعهده گرفته است. باید یادآوری کرد که کارلوس کی‏روش سرمربی تیم ملی فوتبال پرتغال بوده، سال‏ها دستیار آلکس فرگوسن، سرمربی تیم منچستر یونایتد و یک فصل نیز سرمربی تیم رئال مادرید بوده است.

آقای رامتین جباری، شما روزنامه ‏نگار ورزشی، ساکن سوئد هستید. با مسائلی که اخیراً پیش آمده -مسئله ‏ی تیم ملی امید، مسئله‏ ی سپاهان، واکنش بسیار عجیب حسین شریعتمداری- به نظر شما، کارلوس کی‏روش با خودش در ارتباط با وضعیت ورزش و فوتبال در ایران چه فکر می‏کند؟

صرف نظر از این‏که کی‏روش چه فکر می‏کند، به نظر من، این اظهارنظر آقای شریعتمداری غم‏ انگیزترین واکنشی است که می‏شود در برابر یک نتیجه ‏ی فوتبال داشت. یعنی شما وقتی کم‏ترین آشنایی را با ورزش و فلسفه ‏ی ورزش داشته باشید، من فکر می‏کنم ابداً چنین تحلیلی به ذهن‏تان خطور نمی‏کند که یک نتیجه‏ ی فوتبال می‏تواند توهین به تیم بازنده باشد.
تصور من این است که اگر تیم فلسطین که آقای شریعتمداری با داعیه‏ ی حمایت از این تیم، چنین مقاله‏ ی تندی را علیه این نتیجه منتشر کرده‏ اند مواجه بشوند، آن را بزرگ‏ترین توهین به خودشان بدانند، به عنوان یک تیم ورزشی. چون مسلماً هیچ تیم ورزشی‏ ای با این باور به میدان نمی‏ آید که قرار باشد حریف‏ اش به او آوانس بدهد و یا با نگاهی ترحم‏ آمیز با او مواجه بشود.
حال شما خودتان را بگذاری جای کی‏روش که از یک دنیای حرفه‏ ای و با آن سابقه ‏ی ورزشی حرفه‏ ای می‏ آید و در دوره ‏ای از مربی‏گری‏ اش به ایران آمده که خیلی فرق می‏کند با مربی‏ه ای بزرگی که قبل از کی‏روش به ایران آمدند.
مثلاً ایلیچ و بلازویچ هر دو در دوره‏ای از کار حرفه‏ ای‏شان به ایران آمدند که دوره ‏ی پایانی کارنامه ‏ی حرفه‏ ای‏شان بود و آن‏ها بعد از تیم ملی ایران دیگر هیچ تصویر یا جایگاه بزرگ‏تری را برای خودشان متصور نبودند. اما کی‏روش در شرایطی از کارنامه‏ ی حرفه‏ ای ‏اش به ایران آمده که در ذهن خودش به همان اندازه که تیم ایران برای موفقیت انگیزه دارد، کی‏روش چندبرابر آن انگیزه را دارد.

وقتی اخبار کی‏روش را در ایران دنبال می‏کنیم، می‏بینیم که فعالیتی شبانه‏ روزی دارد و حتی تایم‏ هایی که درگیر اردو و مسابقات نیست، وقت بیشتری را برای محل کارش، فدراسیون فوتبال و برنامه ‏‏ریزی برای فوتبال ایران می‏گذارد.
حال تصور کنید چنین آدمی با چنین تفکر حرفه‏ای آمده وارد فوتبالی شده که در یک کلام سوءمدیریت بر آن حاکم است. یعنی دیگر عینیت این داستان تیم امید بوده و بعد از آن تیم سپاهان. اکنون نیز جالب این است که تیم امید، تیمی است که جدای از فدراسیون، حمایت کمیته‏ ی ملی المپیک را دارد، به‏ خاطر این‏که هدف‏ اش بازی‏های المپیک لندن بوده و مسلماً هر کشوری برنامه‏ ریزی‏ اش برای المپیک مشخص است.
تصویر دوم تیم سپاهان است. تیمی که دهه ‏ی اخیر پرافتخارترین تیم باشگاهی ایران بوده است و شما در هردوی این ماجرا، به دلیل یک سوءمدیریت و یک کوتاهی و غفلت، هردو مسیر را از دست می‏دهید. یعنی هم جام باشگاه‏های آسیا و هم رفتن به المپیک را.
وقتی یک نفر دارد به تنهایی بار رسیدن یک تیم را به جام جهانی طی می‏کند، اولاً جوی که برای‏ اش به‏ وجود آمده بود، در شرایط بازی‏هایی که می‏خواست با مالدیو این راه را آغاز کند…! آمد یک دیدار تدارکاتی با ماداگاسکار گذاشت و وقتی در آن دیدار، ایران با اختلاف یک گل برنده شد، هجمه ‏ای از فشار روی کی‏روش بود که چرا تیمی مانند ماداگاسکار فقط یک گل. بعد هم وقتی ایران بازی با مالدیو را یک بر صفر برد، مجدداً این هجمه‏ ی انتقادات آمد.
حالا هر مربی متفکری باشد، شرایط محیطی- فرهنگی را هم درک می‏کند و برای این مسئله راه‏ حلی ارائه می‏دهد که به عقیده‏ ی من، فلسفه‏ ی بازی با فلسطین این بود که تیم برود و با یک برد پرگل بیرون بیاید. چرا که دیدار بعدی با بحرین است که متأسفانه دیدار با بحرین، چند سالی است که برای ایران بیشتر یک جنگ اعصاب است تا یک مسابقه ‏ی فوتبال.
ناخودآگاه، بخصوص وقتی بازی با بحرین در استادیوم آزادی برگزار می‏شود، بازیکنان تیم ملی ایران با استرس و اعصابی ناراحت به این بازی می‏روند و هیچ چیزی فکر بازیکنان ما را آزاد نمی‏کرد، مگر یک بازی که دقیقاً شبه دست‏گرمی بود و روحیه و انگیزه‏ ی لازم را به بازیکنان ما برمی‏گرداند.
حالا فکر کنید که چنین تحلیلی در فاصله‏ ی ۷۲ ساعت مانده به بازی با بحرین منتشر می‏شود و اگر مدیر رسانه ‏ای کی‏روش هم بر فرض مثال یک فرد بی ‏تجربه باشد و خبر این مقاله با توجه به جایگاه روزنامه ‏ی کیهان، به سابقه‏ ی تاریخی‏ اش و نه حال و روز امروزش منتقل بشود، علامت سئوال‏های خیلی عجیب و غریبی در ذهن کی‏روش بوجود می‏آید که واقعاً چه راه ‏حلی برای موفقیت تیم ملی فوتبال ایران وجود دارد.
یعنی اگر شما یک بازی تدارکاتی را برنده بیرون بیایید، باید پاسخ‏گو باشید، اگر نتیجه ‏ی بازی تدارکاتی را واگذار کنید، باز فلسفه‏ ی بازی تدارکاتی فراموش می‏شود و جور دیگری باید پاسخ‏گو باشید و به نظر من، شاید این شرایط گاهی او را مأیوس کند.

به این ترتیب، آقای شریعتمداری شاید توقع دارند که در هر دیدار، ملی ‏پوشان ایرانی قبل از این‏که وارد زمین بشوند، فکر کنند حریف‏شان در چه وضعیتی از لحاظ سیاسی- اجتماعی قرار دارد. فکر می‏کنید آقای شریعتمداری توقع دارد که ملی‏ پوشان ایرانی در برابر بحرین چگونه بازی کنند؟

به نکته‏ ی خیلی خوبی اشاره کردید؛ الان شرایط سیاسی بحرین هم برای آقای شریعتمداری و فلسفه‏ ی فکری نزدیک به آقای شریعتمداری، چیزی شبیه به فلسطین است.
یعنی آن‏جا هم الان مردمان مظلوم واقع شده ‏اند و مسلماً توقعی که الان ایشان و گروه فکری ایشان از تیم ملی دارند، این است که تیم ملی در برابر بحرین هم با یک روحیه‏ ی جوان‏مردی از نوع شریعتمداری برخورد کند و همان‏طور که در مقاله ‏شان نوشتند که «کاش با فلسطین نتیجه مساوی می‏شد و یا حداقل اگر قرار بود ببرید، با اختلاف یک گل می‏بردید»، فکر می‏کنم برای بحرین این‏بار به مساوی راضی باشند.

برگردیم به دو مشکل بزرگی که برای فوتبال ایران پیش آمد و می‏تواند آقای کی‏روش را بسیار متعجب کند. در وهله‏ ی اول مسئله ‏ی تیم ملی امید؛ الان دو ماه از این جریان گذشته است. ممکن است کمی در این ارتباط توضیح بدهید؟ آیا روشن شد چرا این مسئله پیش آمده است؟

در باره‏ ی تیم امید، خبر تازه‏ ای که هست این است که در آسیا، بخصوص در منطقه‏ ی غرب آسیا، جمع  سوءمدیریت‏ها در کنار هم است. الان تیم عراق هم، چون در بازی با ایران یک صغر سنی (کاپیتان تیم) داشته، از دور مسابقات حذف شده است. با وجود این‏که عراق به مرحله‏ ی گروهی راه یافت و بازی‏ ای هم در برابر ازبکستان انجام داد که البته آن بازی را هم دو هیچ باخته است.
تصوری که در فوتبال ایران وجود دارد و امروز در مصاحبه‏‏ ی نایب‏ رییس اول فدراسیون، آقای تاج هم مطرح شد، این است که فدراسیون امیدوار است حذف تیم عراق، منجر به بازگشت تیم امید بشود و آقای تاج حتی امتیازی هم به فیفا داده‏ اند که ما آن باخت دو بر صفر عراق را هم بر عهده می‏گیریم.
این نوع نگاه نشان می‏دهد که علاوه بر سوءمدیریت، ناآشنایی با قوانین هم مطرح است. یعنی قوانین را هم حتی نمی‏دانند. چه بسا اگر تیم ایران از همین بازیکن صغر سنی عراق در اربیل باخبر می‏بود، اصلاً کار به داستان کمال کامیابی‏نیا، بازیکن دواخطاره‏ ی ما و حذف تیم امید نمی‏رسید. حذفی که در نهایت‏، رییس کمیته‏ ی تیم‏های ملی یک تغییر جایگاه داد و فقط اصغر حاجی‏لو قربانی این داستان شد.
اصغر حاجی‏لو سرپرستی بود که بدون قرارداد و بدون حکم و کاملاً افتخاری با تیم ملی امید همکاری می‏کرد، اما تنها کسی بود که خبر اخراج‏اش اعلام شد. تصور کنید، به فردی که قرارداد ندارد، حکم اخراج بدهند!
من فکر نمی‏کنم تیم امید به مسابقات برگردد. به خاطر این‏که تیم ملی امید تخلفی کرده و کنار گذاشته شده و بعد از آن هم تخلف تیم عراق آشکار شده و این تیم هم کنار گذاشته شده است. فکر می‏کنم به احتمال قوی بازی‏های این مرحله، در این گروه با سه تیم دنبال شود. مگر این‏که رایزنی‏ ها و لابی‏ هایی بشود که تیم ایران را برگردانند.
ب‏خصوص که الان آقای تاج برای انتخابات دی‏ ماه و ریاست فدراسیون خیلی دوندگی می‏کنند. شاید ایشان لابی قوی‏ ای هم پیدا کند و این را به اسم خودش ثبت کند که می‏تواند امتیاز بزرگی برای گرفتن صندلی ریاست فدراسیون فوتبال باشد.

بپردازیم به مسئله‏ ی تیم فوتبال سپاهان که متأسفانه بازهم با مسئله‏ ی سوءمدیریت روبرو شد و از رقابت لیگ قهرمانان آسیا حذف گردید. ممکن است در این زمینه کمی توضیح بدهید و این‏که به نظر شما کارلوس کی‏روش در این‏باره چگونه فکر می‏کند؟

سپاهان قطعاً فصل پرحاشیه‏ ای را دارد. یعنی همان تحول ناگهانی مدیریت، پیش از شروع فصل و رفتن ساکت بعد از یک دهه، نشان می‏داد که این تیم امسال با حواشی بسیار زیادی مواجه خواهد شد که عینیت آن داستان رحمان احمدی و دواخطاره بودن‏اش در بازی‏های آسیایی بود که منجر به حذف این تیم شد.
مسلماً سپاهان و افتخارات و قهرمانی‏های‏اش در ۱۰ سال اخیر به عنوان یکی از نقاط قوت به کی‏روش معرفی شده بود. ب‏خصوص که خود کی‏روش هم قهرمانی فصل گذشته ‏ی این تیم را از نزدیک شاهد بود. مسلماً این ماجرا تصویر خوبی برای او نخواهد داشت.
یعنی وقتی شما یک‏سری المان‏های فوتبال ایران را به عنوان موفقیت به یک فرد خارجی معرفی می‏کنید و تصویر این عینیت‏ها در ذهن او به آسانی و با عدم مدیریت‏هایی که آماتورترین تیم باشگاهی هم از عهده ‏ی آن برمی‏ آمد می‏شکند ، حس خوبی به این آدم نخواهد داد.
من فکر می‏کنم بیش از این‏که کی‏روش نگران نتیجه گرفتن در زمین فوتبال باشد، نگران باختن در بیرون از زمین فوتبال و روی احکام و کاغذهایی است که بین مدیران فوتبال ایران ردوبدل می‏شود!