قطعنامه‌های شورای امنیت چالش عمده مذاکرات اتمی

شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی در چهارم فوریه ٢٠٠۶ / ١۵ بهمن ١٣٨۴ پس از تشکیل یک نشست اضطراری، با صدور قطعنامه ای سیاسی، پرونده هسته ای ایران را به شورای امنیت ارسال نمود.

جمهوری اسلامی ایران ضمن انتقاد از این روش، آن را از نظر حقوقی غیرقانونی ارزیابی نمود اما شورای حکام بر پایه بیانیه ای که از سوی سه کشور اروپائی مبنی بر شکست مذاکرات هسته ای منتشر شده بود، اعلام نمود که گزینه ای غیر از ارجاع پرونده اتمی ایران به شورای امنیت و اعمال اقدامات تنبیهی علیه این کشور باقی نمانده است.

شورای امنیت سازمان ملل متحد بر اساس فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد که به این نهاد بین المللی امکان می دهد تا در وضعیتهای «تهدید جهانی، اعمال خشونت یا زور، سرپیچی از روشهای صلح آمیز و تهدید صلح جهانی» دست به اقدامات تنبیهی بزند، از آن زمان تا نهم ژوئن سال ٢٠١٠ / ١٩ خرداد ١٣٨٩، در ۶ مرحله اقدام به تصویب قطعنامه علیه ایران نمود.

بر پایه فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد تحریمهای تصویب شده از سوی شورای امنیت شامل مجازاتهائی از قبیل قطع کامل یا جزئی روابط اقتصادی، ارتباطات زمینی، هوائی، دریائی و قطع برخی روابط دیپلماتیک می شود.

حسین علیزاده، روزنامه نگار و دیپلمات پیشین وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی تاکید می کند جمهوری اسلامی ایران، بیشترین حجم قطعنامه های سازمان ملل متحد را تاکنون متحمل شده است.