مراسم پایانی «هشتمين دوسالانه‌ي ملی نگارگري ايران» در روزپنجم دي ماه، با حضور جمعي از هنرمندان در موزه هنرهاي معاصر تهران برگزار شد. «دوسالانه‌ي ملی نگارگری»، دوسالانه‌ای است كه به گفته مسئولان آن، طي چند سال گذشته دچار وقفه نشده و با نظم و ترتيب به راه خود ادامه داده است.
اما چهارمين باراست که این دوسالانه به صورت غير متمركز، بخشي از آن در تهران و بخش مهمش در اصفهان برگزار می شود و بلافاصله پس از اين مراسم در نيشابور، مشهد و تهران برگزار مي‌شود.
بخش های مختلفی چون «نگارگری»، بخش «موضوع ويژه»، بخش «تذهيب»، بخش «گل و مرغ»، «تشعير مركب»، «نقاشي زير روغني» و بخش «مشق» یا كپي برداري ازهنرمندان وجود داشت؛ که منظور از مشق، كپي برداري هنرمندان از آثار مفاخر نگارگری است و جهت به نمايش در آمدن آثاری انجام می گیرد که از قابليت اجراي بالايي برخوردار است، اما در عين حال برداشت از اثر اساتيد به شمار می آید.
رئيس دوسالانه، محمد علی رجبی با تأكيد بر این که امسال داوری ها تخصصي‌تر شده اند افزود: از ١٠ نفر هنرجو خواستيم تا آثارشان را در مقابل استادان طراحي كنند، بدين ترتيب سه نفر را به عنوان برگزيده انتخاب كرديم. در بخش تجربي نيز جوانان مقاله‌هاي علمی خوبی را ارايه دادند كه جاي خوشبختي است.
سپس حسين عصمتي، دبير اجرايي «هشتمين دوسالانه ملي نقاشي ايران» هم به این اشاره کرد که:براي اولين بار پيشكسوتان، برگزاري دوسالانه‌ها را به جوان‌تر‌ها سپردندوبخش‌هاي مختلف دوسالانه به صورت مستقل برگزار شدند و هر بخش داور متخصص خود را داشت.
هيأت داوران در بخش های مختلف به شماری از هنرمندان جوان جوایز و یا تقدیر نامه هایی اهدا کردند.
در این مراسم به همه‌ي زواياي رشته نگارگری اشاره شد.
مهدی عتیقی مقدم
از مهدی عتیقی مقدم، تذهیب گر، کارشناس نقاشی سنتی ایران و نیز ترمیم کننده نسخ کهن، خواستم در آغاز در مورد واژه نگار گری و گستره آن توضیح دهد:
«ماتیس، سزان، پیکاسو... ماجراهای خانواده آشتاین»
یکی از رویدادهای هنری چند هفته اخیر، تشکیل نمایشگاهی است که نه تنها آثار هنرمندان مهمی چون ماتیس، سزان، پیکاسورا در گالری ملی "گران پاله" در پاریس بار دیگر در معرض دید علاقمندان قرار می دهد، بلکه مارا با ماجراهای خانواده ای آمریکائی آشنا می کند که شمار چشمگیری از آثار هنرمندانی را خریده و گرد آوری کرده اند که دنیای هنر قرن بیستم را دگرگون کردند وهم اکنون تابلوهایشان از قیمت های سرسام آوری برخوردار است.
ماجراهای خانواده "اشتاین" در اوایل قرن بیستم و با رسیدن آنها به فرانسه آغاز می شود.
خانواده ای که ریشه اروپائی داشت؛ چرا که پدر بزرگ آنان یک یهودی اهل "باویر" آلمان در سال١٨٤٠ به آمریکا مهاجرت کرده بود. دو فرزند او با آینده نگری و سرمایه گذاری در تراموای سانفراسیسکو، کمی ثروت به دست آورده بودند و بعدها "مایکل" نیز با سرمایه گذاری در ساختمان سازی توانست در آمد مناسبی به دست بیاورد که به او و برادر و خواهرش امکان داد تا با این پول زندگی خود را بگذرانند؛ در نتیجه وقتی "لئو"، "گرترود"، "مایکل" و همسرش "سارا" در پاریس مستقر شدند و شروع به خریدن تابلوهای دوستان آن زمانشان، پیکاسو، ماتیس و سزان و شماری دیگر کردند میلیاردر نبودند و تنها از روی عشق به هنر و به ویژه هنر مدرن این کار را می کردند.
از این رو "آمبروآز ولار" یکی از مجموعه داران میلیاردر آن زمان در مورد خانواده "اشتاین" می گفت: «آنها تابلوها را نمی خرند چون ثروتمند هستند، بلکه علیرغم ثروتمند نبودن این کار را انجام می دهند».
علت این است که در آن زمان هیچ یک از این نقاشان از معروفیت خاصی برخوردار نبودند و به عنوان مثال، تابلوی «زن کلاه به سر» کار "هانری ماتیس" را که در آن رنگ های نا متعارف برای پوست صورت و مو به کار برده شده بود و پس از نمایش در «سالن پائیزی» سال ١٩٠٥ انتقادات شدیدی را برانگیخت، خریدند که اکنون میلیونها دلار ارزش دارد.
خانواده "اشتاین" گر چه خانه بزرگی نداشتند اما همواره در آن از هنرمندان و علاقمندان به هنر پذیرائی می کردند؛ تابلوهائی را که خریده بودند به همه نشان می دادند و خریداران را در تماس با هنرمندان قرار می دادند.
آنها همچنین از هنرمندان جوان چون "ماتیس" و "پیکاسو"، نه تنها حمایت مالی، بلکه حمایت فکری و معنوی می کردند. گرچه دختر خانواده "گرترود" که خود نویسنده بود ومرکز ثقل این جنب و جوش هنری به شمار می آمد، با تابلوهائی که این نقاشان از وی کشیدند، شناخته تر شد اما برادرانش هم نو پسند واز شامه و دید هنری خوب برخوردار بودند.
زندگی پربار و پر رنگ این خانواده و آغاز بر پاگذاشتن کلکسیونی نادر با خریدن تابلوی «زن کلاه بر سر» که امروز گل سر سبد موزه "سانفرانسیسکو" ست، خط اساسی نمایشگاه «ماتیس، سزان، پیکاسو... ماجراهای خانواده آشتاین» را تشکیل می دهد که تا روز ١٦ ژانویه در موزه "گران پاله" پاریس ادامه خواهد داشت.
گروه «باله ی ملی اپرای کیف» به اجرای «ژیزل» می پردازد
تاریخ تشکیل گروه باله ملی "کیف" به سال ١٨٦٠ باز می گردد . طی این سال ها، این باله جای خود را به عنوان یک گروه خوب رقص باز کرد اما درخشش آن از سال ١٩٢٦، بیشتر شد که طراح معروف باله آن زمان " لئونید ژوکف" رهبری این گروه باله را به عهده گرفت و یکی پس از دیگری باله های مهم چون «بایدرا»، «دریاچه قو» و «ژیزل» را به روی صحنه آورد.
این گروه باله بعد ها شماری جایزه و از جمله ستاره طلائی دومین فستیوال جهانی رقص را در سال ١٩٦٤ در پاریس ربود.
«ژیزل»، باله ای که این گروه در روزهای ١٤ و ١٥ ژانویه درسالن "زنیت" پاریس، پیش از اجرای آن در شهرهای دیگر فرانسه به روی صحنه می آورد، توسط "تئو آدام" وبر پایه داستانی از "تئوفیل گوتیه" ساخته شد.
باله«ژیزل» که یکی از مهمترین باله های دنیای رقص کلاسیک به شمار می آید و در صدر باله های رمانتیک قرار می گیرد، ماجراهای یک دختر روستائی را به رقص می کشد که عاشق "آلبرشت" است و به افتخار او می رقصد. مادرش به او هشدار می دهد و برایش داستان «ویلیس»ها یا دختران جوانی را می گوید که از شدت رقصیدن مرده اند. اما گوش ژیزل بدهکار نیست تا زمانی که پی می برد "آلبرشت" نامزد یک پرنسس است و به او دروغ گفته است. روح ملکه «ویلیس» ها از پی انتقام بر می آید و تصمیم میگیرد که "آلبرشت" را آنقدر برقصاند تا از پا در بیاید. اما ژیزل با همراهی با وی جانش را نجات می دهد...
"تاتیانا گلی کوآ"، "یکاترینا کوخار"، "الکساندر استویانف" و "آندره ی گورآ" ستارگان این باله خارق العاده هستند.
رقص های کوچه و خیابان در تآتر "شایو"
برای کسانی که طرفدار سیرک و رقص های خیابانی چون «هیپ هاپ» و «آی دی» (مخفف آیدنتیتی = هویت) هستند، نمایشی به نام «آی دی، هیپ هوپ در کوچه» تا روز ٢٠ ژانویه در تآتر "شایو" توسط سیرک «الواز» اجرا می شود که با سرعت ٣٠٠ کیلومتر در ساعت پیش می رود.
نمایشی که در آن رقص با بازیهای سیرک، دوچرخه و اسکیت سواری آمیخته می شود و زندگی شهرک ها، جوانان آن و مشغولیت های آنان را نشان می دهد. این سرعت و موسیقی تند نمایش می تواند برای برخی انرژی زا و شادی آفرین و برای برخی دیگر خسته کننده باشد اما از کیفیت کار یک گروه شانزده نفره جوان نمی کاهد که با تردستی خود شگفت زده می کنند.
موزه های شهر پاریس از جنبش باز نمی ایستند
موزه های وابسته به شهرداری پاریس که بیش از سه میلیون جمعیت موزه رو را در سال به خود می کشانند، ناچارند مدرن شوند و خود را با زمان وفق دهند.
از این رو یکی از موزه های جذاب این سری موزه ها، موزه "زادکین" (محل کار و زندگی مجسمه ساز و هنرمند روس) که در های خود را برای انجام عمیرات بسته بود، پس ازتعمیرات ساختمانی، تغییر در موزه آرائی و ایجاد یک فضای بهتر برای استقبال از بازدید کنندگان، در ماه فوریه کار خود را از سر می گیرد.
موزه هنرهای مدرن محله شانزدهم از ماه اکتبر و پس از نوسازی، مجموعه دائمی خود را در دیدرس علاقمندان گذاشته است و موزه "گالیرا" ویژه مد و لباس، در سال ٢٠١٣ کلکسیون خود را بار دیگر از صندوق ها بیرون می آورد و به نمایش می گذارد.
اما همه موزه های وابسته به شهرداری پاریس از سال ٢٠١٠ کار دیجیتالی شدن و داشتن سایتی اینترنتی ویژه خود را آغاز کرده اند و علاقمندان می توانند در حال حاضر به سایت های موزه هنرهای مدرن، موزه "پتی پاله" ، موزه "کارناواله" (موزه تاریخ سیاسی-اجتماعی شهر پاریس) و موزه "سرنوشی" (موزه هنرهای آسیائی)، سری بزنند.
یک وب سایت هم به تازگی ایجاد شده که در آن می توان همه آثار متعلق به شهرداری پاریس، اعم از آثار به نمایش گذاشته شده، یا ذخیره شده و یا به نمایش در آمده در کلیساهای شهررا دید.
البته این سایت دائم به کمک داده های تازه به روز می شود و به زودی می توان یک میلیون اثر را در آن پیدا کرد.
http://www.paris.fr/loisirs/musees-expos/musees-de-la-ville-de-paris/p4693
صدها اسباب بازی در نمایشگاهی کم نظیر
«اسباب بازی ها و انسان ها» نام نمایشگاهی است کم نظیر که تا روز ٢٣ ژانویه در "گران پاله" پاریس برگزار است و در آن صدها اسباب بازی که انسان ها را از زمان باستان تاکنون همراهی می کرده به نمایش گذشاته شده است.
این نمایشگاه شگفت انگیز که هر گز نظیرش در فرانسه دیده نشده، به کمک موزه هنرهای تزئینی، موزه "گران پاله"و موزه هنرهای "هلسینکی" برپا گردیده است.
هدف از برپاکردن آن جمله معروف "شارل بودلر" شاعر و نویسنده فرانسوی است که می گفت: «اسباب بازی اولین برخورد انسان با هنر است».
در نتیجه در این نمایشگاه علاوه بر عروسک های باستانی و کهن، عروسک های پرنس ها، عروسک های امروزی چون "باربی"، ترن، هواپیما، کشتی، خرس پارچه ای، اسباب بازی های کوکی، بازی های ویدئوی و شماری دیگر را می بینیم که رابطه غریب کودکان را با دنیای مینیاتوری شده بزرگسالان نشان می دهند.
در عین حال می بینیم چگونه کهن الگو ها از ورای اسباب بازی ها منتقل می شدند و چه نوع اسباب بازی هائی بدون توقف قرن ها را پیموده اند و کدام یک، از یک مرحله زمانی فراتر نرفته اند.
خواننده و وزیر فرهنگ
برای اولین بار، در ماه سپتامبر گذشته، در تاریخ کشور "پرو" یک زن خواننده و از نژاد آفریقائی توسط دولت تازه دست چپی "اولانتا هومالا" به عنوان وزیر فرهنگ برگزیده شد.
"سوزانا باکا" که تا آن روز خواننده ترانه های فولکلوریک آفریقائی- پرویائی بود، در واقع در اواسط سالهای ١٩٩٠ توسط "دیوید بیرن" کشف شد که تحت تأثیر اجرای دلنشین ترانه «ماریا لاندو» توسط او، این ترانه را در آلبومی که به موسیقی سیاهپوستان "پرو" اختصاص داده بود گنجاند؛ این آلبوم که «روح پروی سیاه» نام داشت هنگامی به بازار آمد که "سوزانا باکا" ٥١ ساله وناشناخته بود.
بعدها "سوزانا باکا" شش البوم دیگر را راهی بازارکرد و شهرتش به عنوان خواننده موسیقی آفریقائی پرو از مرزهای کشورش هم گذشت.
یکی از آلبوم هایش به نام «ناله سیاه» هم جایزه «گرامی لاتین» را ربود؛ آلبومی که بسیار مورد توجه منتقدان قرار گرفت که طنین غمناک صدای اورا پسندیده بودند و از نحوه استفاده از ریتم های مختلف و تغییر کلام ترانه های سنتی در قطعاتش، خوششان آمده بود.
تا سن ٦٧ سالگی این خواننده با هیچ یک از نخبگان دنیای سیاست و یا اجتماع پرو تماسی نداشت چرا که در این جامعه اختلافات طبقاتی و نژادی به شکلی عمیق جا افتاده است. در چنین شرایطی پیشنهاد پرزیدنت "هومالا" باور نکردنی به نظر می آمد؛ اما "سوزانا باکا" آن را پذیرفت و از دوره کنسرت هایش در خارج از پرو صرفنظر نمود وبرای مدتی کار خوانندگی را در صندوق خانه خود پنهان کرد.
فراخوان بخش فرهنگی سازمان همکاری اقتصادی «اکو»
نخستین جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی اکو در سه شاخه‌ی عکس، گرافیک و کاریکاتور، فروردین ماه سال ۱۳۹۱ در تاجیکستان برگزار می‌شود.
به گزارش روابط عمومی موسسه اکو، موسسه فرهنگی اکو با هدف تبادل تجربه‌های هنری میان هنرمندان معاصر با تأکید بر زمینه‌های هویت فرهنگی در آثار هنرمندان معاصر جهان بویژه ده کشور عضو اکو ، نخستین جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی اکو را برگزار می‌کند.
موضوع این جشنواره، جشن جهانی نوروز، مراسم و آیین‌های نوروزی است؛ اما آثار هنرمندان معاصر دیگر کشورهای جهان نیز که در ارتباط با موضوع این جشنواره باشند، پذیرفته می‌شوند.
«نوروز» از جشن‌های باستانی کشورهای عضو اکو (افغانستان، جمهوری آذربایجان، ایران، قزاقستان، قرقیزستان، پاکستان، تاجیکستان، ترکیه، ترکمنستان و ازبکستان) و برخی از بخشهای کردنشین عراق، ترکیه ، سوریه و حتا زنگبار واقع در آفریقای شرقی و نیز مصر است.
توجه به تجربه‌های تصویری هنرمندان در آیین‌های نوروزی زمینه مناسبی است برای ارتباط فرهنگی و تحکیم دوستی میان کشورها و آگاهی از سنت‌های باشکوهی که پیشینیان، به یادگار گذارده‌اند.
شورای سیاست‌گزاری و برنامه‌ریزی جشنواره را کامبیز درم‌بخش، ابراهیم حقیقی، امراله فرهادی، سیف‌اله صمدیان و آرش برادران امینی تشکیل داده‌اند؛ دکتر حجت‌اله ایوبی، رییس شورای برگزاری است.
جشنواره در سه بخش عکس، طراحی گرافیک (پوستر) و کاریکاتور تدارک دیده شده و محل برگزاری نخستین دوره‌ی جشنواره، تالار فلارمونیک دولتی تاجیکستان در شهر دوشنبه، جمهوری تاجیکستان (کشور منتخب برگزاری جشن نوروز سال ۱۳۹۱) خواهد بود.
این نمایشگاه به صورت کامل و یا گزیده‌ای ازآثار در کشورهای عضو اکو یا دیگر سازمان‌ها و کشورهای درخواست کننده به‌نمایش گذاشته خواهد شد.
جایزه نفرات اول تا سوم در هر بخش علاوه بر تندیس ویژه و دیپلم افتخار موسسه فرهنگی اکو، به‌ترتیب ۳۰۰۰ ، ۲۵۰۰ و ۱۵۰۰ دلار است. همچنین به انتخاب هیأت داوران هفت اثر برگزیده انتخاب و به هر یک از ایشان، لوح تقدیر مؤسسه فرهنگی اکو به‌همراه ۱۰۰۰ دلار اعطا می‌شود.
همه آثار راه یافته به نمایشگاه، در مجموعه‌ای نفیس چاپ خواهد شد که به‌همراه گواهی شرکت در جشنواره به هر کدام از صاحبان آثار راه یافته اهدا می‌شود.
این جشنواره سه دبیر دارد؛ در بخش عکس، سیف‌اله صمدیان، در بخش طراحی گرافیک (پوستر) امراله فرهادی و در بخش کاریکاتور، کامبیز درم‌بخش.
هیات انتخاب و داوری آثار بخش عکس را مریم زندی و فرزاد هاشمی از ایران و زائور دَخته از تاجیکستان، آثار بخش پوستر را ابراهیم حقیقی و ساعد مشکی از ایران و صادق قرهمصطفی از کشور ترکیه و آثار بخش کاریکاتور را حسن کریم‌زاده و جمال رحمتی از ایران و المان میرزایف از جمهوری آذربایجان تشکیل داده داده‌اند.
علاقمندان به شرکت در نخستین جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی اکو می‌توانند از روز دوشنبه ۱۹ دیماه جاری، برای ثبت نام، تکمیل فرم شرکت و دریافت کد ره‌گیری برای آپلود تصاویر به سایت رسمی جشنواره http://www.ecieco.orgمراجعه کنند.
آخرین مهلت آپلود در سایت جشنواره آثار یکشنبه ۱۶ بهمن ۱۳۹۰ اعلام شده است.
دبیرخانه مرکزی نخستین جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی اکو، در تهران، خیابان موحد دانش (اقدسیه)، خیابان بوستان، کوچه ناز، پلاک یک واقع است.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید