درست چند روز قبل از روز جهانی آزادی مطبوعات و در حالی که بنا بر آمار سازمان گزارشگران بدون مرز، ایران یکی از بزرگترین زندان‌های روزنامه‌نگاران در جهان است، محمدجواد ظریف، وزیر امورخارجه جمهوری اسلامی ایران در گفت‌وگویی اعلام کرد که حکومت این کشور کسی را به خاطر نظراتش زندانی نمی‌کند و "کسانی که مرتکب جرم می‌شوند نمی‌توانند پشت عنوان روزنامه‌نگار یا فعال سیاسی مخفی شوند".
این اظهارات وزیر دولت حسن روحانی که از ابتدا قرار بود "دولت راستگویان" باشد، واکنش‌هایی را در میان برخی از روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی برانگیخت.
بهمن احمدی امویی، روزنامه‌نگار، جزو اولین کسانی بود که با انتشار یادداشتی به ظریف یادآور شد که به خاطر مطالبش در روزنامه‌های قانونی کشور، به سال‌ها زندان محکوم شده است.
اما در مقابل کسانی هم واکنشی متفاوت داشتند. حسین نورانی‌نژاد، زندانی سیاسی، از زندان اوین در پیامی خطاب به وزیر امورخارجه ایران نوشت: "از زندان دعاگویت هستیم و در راه منافع ملی همچون گذشته پشتیبانت هستیم."
پس از این پیام، مدافعان آن نوشتند که افرادی مانند نورانی‌نژاد "با وجود تحمل سختی‌ها، همچنان به فکر منافع ملی هستند" و "در سیاست خارجی اگر شاخصی برای اندازه‌گیری باشد بی‌تردید منافع ملی است".
این درحالی است که برخی دیگر معتقدند که "برای رعایت مصلحت نباید حقیقت را ذبح کرد" و جواد ظریف و جواد لاریجانی هر دو کارشان "دستکاری حقیقت و دروغ گفتن به جهان" است.
در حالی که اولین بار نیست مقامات جمهوری اسلامی منکر نقض حقوق بشر در ایران و زندانی شدن روزنامه‌نگاران می‌شوند، چرا این سخنان وزیر امورخارجه ایران با اینگونه واکنش‌ها مواجه شد؟ آیا "دورغگویی" ظریف با دیگر مقامات جمهوری اسلامی تفاوت دارد؟ رابطه روزنامه‌نگاران و قدرت چیست و روزنامه‌نگاران چگونه می‌توانند در کارشان به فکر "منافع ملی" باشند؟
میزگرد این هفته زمینه‌ها و زمانه‌ها به این پرسش‌ها اختصاص دارد؛ با حضور عبدالرضا تاجیک روزنامه‌نگار ساکن پاریس، نیک‌آهنگ کوثر کارتونیست و سردبیر "خودنویس" مقیم واشینگتن، و رضا معینی مسئول ایران سازمان گزارشگران بدون مرز در پاریس.
روزنامه‌نگاران و دروغ قدرت
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید