زندانهای انفرادی باید برچیده شوند

سایت جرس که این نامه را منتشر کرد، می نویسد : امضا کنندگان این نامه، نگهداری زندانیان در سلول‌های انفرادی را "غیر قانونی، غیر شرعی و غیر اخلاقی" خوانده اند.

آنها از جمله می نویسند: "سال هاست متهمان سیاسی و عقیدتی در ایران در بدو بازداشت در سلول‌های انفرادی نگهداری می شوند که در موارد بسیاری نگهداری متهمان در سلول‌های انفرادی ماه‌های متمادی به طول می انجامد. در پاره‌ای موارد افکار عمومی شاهد بوده اند که متهمان محبوس در سلول انفرادی پس از مدتی به بیماری‌های جسمی و روحی و روانی مبتلا شده و برخی نیز اقرار و اعترافات و مصاحبه‌های تلویزیونی داشته اند که پس از آزادی از زندان این اقرارها را پیامد فشارهای روحی و روانی و جسمی دانسته و مردود اعلام کرده اند."

"تلاشگران نفی سلول انفرادی" می افزایند که سلول‌های انفرادی به مثابه شکنجه است و این رفتار غیر قانونی، غیر شرعی و غیر اخلاقی می بایست، بر اساس سوگند رئیس جمهوری مبنی بر پاسداری و حمایت از حقوقی که قانون اساسی برای ملت شناخته، پایان پذیرد. به ویژه این که در هیچ یک از مقررات قانونی نگهداری متهمان در سلول انفرادی به صورت انفرادی پیش بینی نشده است.

از عیسی سحر خیز، کنشگر حقوق بشر و روزنامه نگار پرسیدم چه چیزی باعث شد به فکر نوشتن این نامه و این درخواست از رئیس جمهوری ایران بیفتند؟

عیسی سحر خیز می گوید این افراد همگی زندان انفرادی را چه در زمان شاه و چه در دوران جمهوری اسلامی آزموده اند.
او می افزایند که گاه شکنجه "سفید" یعنی تنهائی می تواند دردناک تر از شکنجه سرخ باشد.
او نمونه بارز این ادعا را مصطفی تاج زاده می داند که از همان آغاز بازداشتش تاکنون همواره در سلول انفرادی بوده است.

نام امضا کنندگان نامه :
هادی اسماعیل زاده- محمد توسلی - محمود دردکشان - مجید دری - حسین رفیعی عیسی سحرخیز‌هاشم صباغیان- ریحانه طباطبایی- اسماعیل عبدی- غنچه قوامی شیما قوشه- فریده غیرت- فخراسادات محتشمی پور- نرگس محمدی -احمد منتظری - آذر منصوری - فائزه هاشمی رفسنجانی - ابراهیم یزدی