عتیق رحیمی تعریف زیبائی از ادبیات تبعیدی ارائه می کند. او میگوید ادبیات تبعیدی یعنی سرزمین خود را ، فرهنگ خود را ، تفکر خود را ، گریه های خود را و خنده های خود را گرفتن و دریک کشوردیگر، درآن سوی مرزها با خود بردن است.
بمناسبت شصتمین سال تاسیس کمیساریای عالی پناهندگی سازمان ملل متحد ، این روز ها در سراسر جهان همایش ها ، جشن ها ، فستیوال ها ، سخنرانی ها و میز گرد هائی توسط کمیساریای عالی پناهندگی برگزار می شوند، تا افکار عمومی جهانیان را نسبت به پدیده خطرناک و رو به رشد پناهندگی آشنا و حساس کنند. به گفته مقامات این نهاد سازمان ملل، باید درافکار عمومی جهانیان این حساسیت و احساس مسئولیت را تقویت کرد که نسبت به وضعیت میلیون ها پناهنده ای که بطورعمده از جنگ های داخلی ، منازعات قومی و مذهبی ، و یا خیلی ساده از چنگال بیرحم خودکامگان در کشورهای دیکتاتوری می گریزند، بی تفاوت نمانند . چرا که پناهجویانی که از مصیبت ها گریخته اند – امسال تعداد آنها بیش از چهل و سه میلیون نفر ذکر شده است -احتیاج به حمایت دارند و باید افکار عمومی مردم نسبت به آنان احساس همبستگی کند.
امسال درمیان مراسم متعددی که کمیساریای عالی پناهندگی تدارک دیده است، یکی هم اجلاس امروز درشهرداری پاریس است که با عنوان "تبعید و ادبیات" گروهی ازهنرمندان تبعیدی را گردهم آورده است تا خاطرات و تجربیات تلخ و شیرین خود را بازگو کنند.
موجودیت و حضور افتخارانگیز این هنرمندان در سراسر جهان را می توان ارزش هائی قلمداد کرد که نه فقط گنجینه های فرهنگی و هنری جهان را بی اعتنا به مرزهای سیاسی، غنا می بخشند، بلکه همزمان ، هر کدامشان سندی زنده علیه خودکامگی ، نابردباری و خشونت اند.
درهمایش امروزپاریس خانم مرجان ساتراپی ، عتیق رحیمی و مانا نیستانی همراه با گروه دیگری از هنرمندان تبعیدی کشور های مختلف جهان شرکت دارند و هر کدام از دیدگاه خود روایتی از مناسبات میان هنر و تبعید را عرضه خواهند کرد.
در مجله رادیوئی پژواک جامعه ، امروزبه همین مناسبت عتیق رحیمی میهمان عزیز ماست. او که تنها دقایقی قبل از شرکت در این اجلاس با رادیوی ما گفتگو کرد، نویسنده افغانی تبار صاحب نامی است که برخی کتاب هایش در افغانستان به زبان دری (فارسی) منتشر شده و تعداد دیگری از رمان هایش به زبان فرانسه دوستداران و خوانندگان فراوانی دارد .
او سالهاست رمان هایش را به زبان فرانسه می نویسد و البته یکی از معروفترین آنها " سنگ صبور" ، دو سال پیش برنده جایزه معتبر گنکور درفرانسه شد. باید اضافه کرد که رمان های عتیق رحیمی اینک به زبان های مختلف دنیا ترجمه شده و در سراسر جهان خوانندگان فراوانی دارد.
عتیق رحیمی دراین گفتگو تعریف زیبائی ازادبیات تبعیدی ارائه می کند. او میگوید ادبیات تبعیدی یعنی سرزمین خود را ، فرهنگ خود را، تفکرخود را، گریه های خود را و خنده های خود را گرفتن و دریک کشوردیگر، درآن سوی مرزها با خود بردن است. او اضافه می کند که درعین حال این کار نوعی عزا داری گرفتن هم هست. عزاداری نسبت به آن سرزمینی که نتوانستیم زندگی کنیم.
سرزمینی که نمی گذاشتند کلماتمان را آزادانه ابرازکنیم. نمی توانستیم آزادانه بخندیم و نمی توانستیم آزادانه بگرییم. برای عتیق رحیمی " این است ادبیات تبعید."
رحیمی درباره زبان نویسنده تبعیدی هم، دراین گفتگو – که شما را به شنیدن ان دعوت می کنم – به نکات جالبی اشاره دارد. او در استفاده از زبان کشور میزبان در خلق آثار ادبی ، به این امتیاز تاکید دارد که در چنین شرایطی آن چیز هائی را که با زبان مادری نمی توانیم بگوئیم ،آن تابو هائی که زبان مادری به ما تحمیل می کند، از آنها رهائی می یابیم. او با این استدلال ،انتخاب "یک زبان دیگر" برای روایت داستان را "نوعی" به آزادی رسیدن" توصیف می کند.
عتیق رحیمی درباره زبان فارسی می گوید این زبان زبان شعراست . او روایت می کند که " هربارکه می خواهم رمانی بنویسم به زبان دری افغانستان، آهسته آهسته به سوی شعر می رود!".
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید