تونس: سلفی ها بازنده کارزار

این در حالیست که به نوشته این هفته نامه یکی از مخالفان که نخواسته نامش فاش شود، معتقد است که نتایج بدست آمده از این کنفرانس، نشان دهنده دوروئی های طرفین درگیر در این ماجراست.

از سوئی مخالفان رژیم بشار اسد به گونه ای شورای ملی سوریه را بعنوان یکی از گروه های اصلی مخالف معرفی نموده اند که گوئی تاکنون هیچ گونه انشقاقی در میان آنان دیده نشده است.

از سوی دیگر، جامعه بین المللی در حالیکه تأکید بر حمایت از مذاکرات سیاسی زیر نظر سازمان ملل متحد دارد، در برابر کشورهای قطر و عربستان سعودی که خواهان ارسال کمک های مالی به مخالفان برای انجام عملیات مسلحانه علیه رژیم اسد هستند، سکوت می کند.

نوول اوبزرواتور به نقل از همین منبع آگاه که نامش را فاش نساخته، خاطرنشان می کند که طرح ارائه شده از سوی سازمان ملل متحد، آخرین بخت برای جلوگیری و عدم ورود به یک جنگ داخلی در سوریه است.

البته به نوشته همین هفته نامه، دیگر نمی توان به وعده های دروغین بشار اسد در خصوص پذیرش طرح صلح کوفی عنان و برقراری آتش بس از روز ١٠ آوریل امیدوار بود.

نوول اوبزرواتور ضمن اشاره به کمک مالی یکصد میلیون دلاری بین المللی به مخالفان رژیم بشار اسد، از جمله کشورهای عربستان سعودی، قطر، امارات متحده عربی و با اشاره به سخنان برهان غلیون- رئیس شورای ملی سوریه، که گفته بود با بخشی از این کمک ها، مخالفان می توانند دفتری برای کمک به مجروحان تأسیس نمایند، متذکر می شود که «کمکهای بین المللی بیش از آنکه یک نماد کمک نظامی باشد، نمادی سیاسی است».

همین نشریه به نقل از یکی از مخالفان که از شورای ملی سوریه جدا شده است، می نویسد: با توجه به حضور افرادی از اخوان المسلمین در شورای ملی سوریه، کنفرانس استانبول این امکان را فراهم خواهد آورد تا کمک های مالی که از سوی کشورهای خلیج فارس برای مخالفان فرستاده می شود، به زودی زمینه را برای ظهور شاخه القاعده در ارتش آزاد سوریه فراهم نماید و نظامی شدن انقلاب سوریه فاجعه ای بزرگ برای سوریه است.
از سوی دیگر نوول اوبزرواتور به نقل از یک استاد دانشگاه مسیحی مخالف رژیم بشار اسد خاطرنشان می کند کمک های قطر و عربستان سعودی به احتمال زیاد این امکان را فراهم خواهند آورد تا دسته های مختلفی که در ارتش آزاد سوریه هستند با یکدیگر متحد شوند.

اکسپرس، دیگر هفته نامه فرانسوی زبان، نیز در مقاله ای زیر عنوان «راه حل سوریه، آتش بس نیست»، می نویسد بسیاری بر این باورند که در سیاست محدودیت هائی وجود دارد و بشار اسد نیز از فرصتی که مذاکرات در اختیار می گذارد، برای خود و رژیمش زمان می خرد و برنامه وحشت خود را در سطح کشور ادامه می دهد؛ نشانه آن هم، پذیرش طرح صلح کوفی عنان از سوی بشار اسد است اما تاکنون در عمل هیچ اعتباری برای این طرح قائل نشده است.

اکسپرس در جائی دیگر یادآور می شود که ماجرای تأسف بار و پیچیدۀ سوریه، رهبران کشورهای غربی را بهت زده نموده است؛ تأکید بر ضعف رژیم اسد و اصرار بر افزایش توان مخالفان، قدرت های غربی را در تصمیم گیری ها با تناقض درگیر ساخته است: از یک سو هر گونه مداخله نظامی و ارسال سلاح، همانند آنچه که در لیبی رخ داد با مخالفت روبرو می شود، چرا که آنها نگرانند تا سلاح ها بدست اسلامگرایان افراطی بیفتد؛ از سوی دیگر لزوم کمک های مالی به مخالفان در جهت مسلح نمودن آنها، تا بیش از این در زیر ضربات رژیم اسد از بین نروند.

البته باید نگاهی هم به درسی که از عراق آموختیم، داشته باشیم، تا سوریه نیز همانند این کشور دچار حملات تروریسم و ترور نشود.

تونس: سلفی ها بازنده کارزار

لوپوئن، هفته نامه فرانسوی زبان، در آخرین شماره، در مقاله ای زیر عنوان «در تونس، سلفی ها بازنده کارزار» می نویسد: این خبر موجب تسلی خاطر است اما همچنان باید محتاط بود.
به نوشته لوپوئن، راشد غنوشی- رهبر ٧۰ ساله النهضه، که از اکتبر ٢۰۱۱ در رأس امور کشور قرار گرفته است در مصاحبه مطبوعاتی خود گفته بود که آنها نمی خواهند شریعت و اسلام را بر قوانین کشور تحمیل کنند.

راشد غنوشی در همین مصاحبه تأکید کرد که جوانان سلفی برای درک رفتارهای جامعه تونس، وقت صرف نکرده است؛ آنها تصور می کنند که آنچه که کشور تونس از آن بی بهره است، شریعت است و این تصوری نادرست است.

این هفته نامه با اشاره به شکست سلفی ها در تونس، متذکر می شود که پرسش در اینجاست که چگونه جامعه می تواند مانع شود تا افراط گرایان قوانین خود را بر این کشور تحمیل نکنند.

اکنون در تونس، کشوری که به گفته جوانان برای رسیدن به آزادی و برقراری عدالت و آینده بهتربه پا خاست، با دو مدل حکومت روبروست: در یک سو گروهی که خواستار برقراری یک دولت لائیک و مدرن حبیب بورقیبه هستند و در طرف دیگر گروهی که خواستار استقرار یک دولت و نظام اسلامی و ورود قوانین شریعت به قانون اساسی کشور است.

به نوشته لوپوئن، آنچه که مشخص است بخش بزرگی از مردم تونس نمی خواهند که کشورشان دچار چنددستگی و انشقاق شود؛ مردم تونس که نخستین کشوری بودند که بهار عرب در آن رخ داد، اکنون می خواهند موفقیت خود را در تجارب دموکراتیک به جهانیان نشان دهند و همچون نمونه ای برای دیگر کشورهای عرب باشند؛ اکثریت مردم تونس خواستار آن هستند تا به اجماعی دست یابند که قانون اساسی این کشور تمامی اقشار مردم را در برگیرد.