بررسی وجوه مشترک طالبان و مجاهدین در کنفرانس پاریس

این گرد هم آیی، که ظاهراً، ورود در آن برای همگان آزاد است، ولی اشتراک کنندگان رسمی آن، حدود بیست نفر، از طیف های طالبان، اتحاد شمال، حکومت و حزب اسلامی میباشند، به دعوت یکی از سازمانهای پژوهشی فرانسوی صورت میگیرد. نفاوت نظر ها میان جناح های مختلف سیاسی افغانستان اکثراً مشخص است. ولی نیروهای متخاصم، در بعضی موارد، روی بعضی مسایل، با هم هم نظر هم استند. به نظر میاید که زاویۀ خاصی که در کنفرانس پاریس در نظر گرفته شده است، جستجوی همین نکات است.

در بررسی این موضوع، گفتگویی دارم با مهدی زاده کابلی، نویسنده و مفسر مسایل سیاسی. آقای مهدی زاده کابلی بعد از شرح مختصر نیروهای سیاسی حاضر در افغانستان، میگوید که هم طالبان و هم مجاهدین سابق، در طی تجربیات خود، به این نتیجه رسیده اند، که به تنهایی نمیتوانند حکومت کنند، یا به عبارت دیگر، نمیتوانند قدرت سیاسی را انحصار کنند.

در مورد ماهیت این نیروها، آقای مهدی زاده کابلی میگوید که این ها، به مراتب ثابت کرده اند که نیروهای پیشرفته نه، بلکه عقب گرا و ارتجاعی استند. در نتیجه، هیچ امیدی از این نیروها، برای پیشرفت افغانستان وجود ندارد. این ها تنها میتوانند افغانستان را به عقب ببرند. ولی در کل، روند صلح میتواند کارساز باشد.

موضوع مهم دیگر، مشروعیت این چنین مجالس، و حضور نمایندگان واقعی مردم است. آقای مهدی زاده میگوید که در افغانستان هیچ زمانی، حکومتی که واقعاً از مردم نمایندگی کند، وجود نداشته است، ولی لااقل میتوانستند چپی ها را هم دعوت کنند. نیروهای چپی به گفتۀ آقای مهدیزاده کابلی، نه تنها احزاب پرچم و خلق، بلکه همچنان آنعده از چپی ها که به قدرت نرسیدند، هم احتوا میکند. این اشخاص در افغانستان حضور دارند و بصورت غیر مشخص، در سازمان ها و نهاد های افغانستان هم فعال استند. حضور آنان در این مجلس میتوانست باعث کامل تر شدن آن گردد.