بیش از یک دهه پس از سقوط طالبان شش میلیون پناهندۀ افغان در خارج و از جمله یک میلیون و هفتصد هزار نفر آنان در پاکستان به سر می برند و از قرار تمایلی به بازگشت به کشورشان نیز ندارند. در این حال، قربانیان خشونت های طالبان در جستجوی مأمنی کشور را دسته دسته ترک می کنند، در حالی که پایتخت جولانگاه کسانی است که با اتکاء به قاچاق یا تصاحب کمک های بین المللی یک شبه به ثروت های افسانه ای دست یافته اند.
آیا افغانستان محکوم است که پس از خروج نیروهای بین المللی از این کشور در پایان سال جاری میلادی همچنان شاهد جنگ ها و خشونت های قومی و مذهبی باشد؟
به نظر نمی رسد که این سرنوشت محتوم افغانستان باشد. افغانستان امروز، به رغم همۀ مشکلات و موانع داخلی، بخشی از جامعۀ جهانی است. پشتیبانی جهانی از افغانستان پس از خروج نیروهای بین المللی از این کشور ادامه خواهد یافت و قراردادهای همکاری میان افغانستان و جامعۀ جهانی در عرصه های گوناگون رو به افزایش اند.
با این حال، مهمترین و شاید با اهمیت ترین ثروت افغانستان جوانان این کشور باشد که اکثریت بزرگ جمعیت را تشکیل می دهند و آئینۀ آیندۀ آن به شمار می روند.
در گفتگویی با عبدالغفور لیوال، نویسنده و محقق افغان در کابل، از او پرسیدم که جوانان افغانستان، این سرمایه مهم انسانی، چه دورنمای تاریخی را پیش روی افغانستان ترسیم می کنند و چگونه مانع از آن خواهند شد که پس از خروج نیروهای بین المللی از افغانستان این کشور مجدداً در دام خشونت و جنگ و تعصبات قومی و مذهبی گرفتار شود.
دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید
آبونه شوید