اربیل دوبی را به خواب می‌بیند

آیندۀ اربیل: دوبی کردستان؟

ژنرال سعدی حمادی، یکی از فرماندهان پیشمرگ‌های کرد فارغ از ملاحظات سیاسی به فرستادۀ ویژۀ مجلۀ نوول‌ابسرواتور می‌گوید: "حدود یک ماه پیش افسران فرانسوی به دیدن ما آمدند... می‌خواستند ببینند به چه چیزهایی نیاز داریم... بعد از آن، اسلحه به دست ما رسید".
کریستف بولتانسکی، خبرنگار نوول‌ابسرواتور که به کردستان عراق رفته است می‌افزاید: "با اینهمه، کردها سلاح و تجهیزات کم دارند".

بولتانسکی موقعیت فرماندۀ کرد را چنین توصیف می‌کند: "دو افسر به فاصلۀ برابر در دو طرف او راه می‌روند... دست راستی به حزب دموکرات کردستان مسعود بارزانی تعلق دارد و دست چپی به اتحادیۀ میهنی کردستان جلال طالبانی. کلاه دموکراتی‌ها سبز است و کلاه میهنی‌ها قرمز".
نوول‌ابسرواتور یادآوری می‌کند که این دو حزب کرد در طول تاریخ‌شان بارها با یکدیگر درگیر شده‌اند.

یکی دیگر از فرماندهان کرد به کریستف بولتانسکی گفته است "به هر حال ما برای استقلال کردستان می‌جنگیم. کردستان اگر به عراق وابسته باشد دوباره قربانی کشتار و قتل عام خواهد شد".

فؤاد حسین، رئیس دفتر و مشاور مسعود بارزانی نیز می‌گوید: "در مقابل داعش و در نقش نیروی زمینی فقط ما هستیم... هیچکس دیگر نیست... اما برای آزاد کردن شهری مثل موصل به تانک، توپخانه، موشک و البته سربازهای حرفه‌ای‌تر نیاز داریم، سربازهایی با انضباط و تمرین و آموزش بیشتر"...

به عقیدۀ خبرنگار نوول‌ابسرواتور، هیچگاه کردها تا این حد به داشتن یک دولت مستقل نزدیک نشده بودند. آنها همۀ لوازم را دارند: نهادهای دموکراتیک، خاک و سرزمینی با پرچمی واحد، یگانگی قومی، گمرک، فرودگاهی که قادر به پذیرش هواپیماهای بزرگ مسافربری است و بالاخره نفت فراوان که مستقیماً به ترکیه صادر می‌شود.
نوول‌ابسرواتور می‌افزاید: "شهر اربیل در خواب می‌بیند که به یک دوبی کوچک تبدیل شده، با برج‌های بلند و هتل‌های چهارستاره و مراکز تجاری که مجیدی‌مال و رویال‌مال و امثال آن نام دارند".

نوول‌ابسرواتور یادآوری می‌کند که اشغال شهر موصل توسط تروریست‌های داعش، فرصتی به کردها داد تا بخشی از سرزمین‌های مورد اختلاف با بغداد –مهم‌تر از همه کرکوک- را به تصرف درآورند.
هجوم داعش از نظر مسعود بارزانی به معنای پایان کار عراق بود. اما به نوشتۀ نوول‌ابسرواتور، شاید در ابتدا کردها گمان نمی‌کردند که داعشی‌ها با آن شدت و قاطعیت علیه آنها عمل کنند. به همین دلیل هم غافلگیر شدند.
 
باز هم یک کنفرانس بیهودۀ آب وهوا

از توکیو گرفته تا تورونتو و کپنهاگ و حالا نیو‌یورک، همۀ نشست‌ها در بارۀ آب وهوا یکی پس از دیگری برگزار می‌گردد اما در هیچکدام نشانی‌ از ارادۀ واقعی رهبران جهان برای عوض کردن اوضاع دیده نمی‌شود.

هقته‌نامۀ کوریه انترناسیونال در مقاله‌ای برگرفته از یک نشریۀ آفریقایی -کشور بورکینافاسو- می‌نویسد: "کشورهای صنعتی در مقام ناخدای سازمان ملل، این نهاد بین‌المللی را به هر طرف که منافع‌شان اقتضا کند، هدایت می‌کنند. حضور سایر کشورها فقط برای حفظ ظاهر است".

نشست بین‌المللی آب و هوای نیویورک که هفتۀ پیش با حضور سران بیش از ١٢٠ کشور برگزار شد، نتیجۀ ملموسی نداشت و فقط مقدمه‌ای بود برای کنفرانس بعدی که باید سال آینده در پاریس برگزار شود.

اما به نوشتۀ کوریه انترناسیونال،رهبران سیاسی حواسشان جای دیگر است و بیش از آب و هوا و گرم شدن کرۀ زمین، فعلاً دغدغۀ حفظ امنیت و مقابله با تروریسم را دارند. ولی در حالی که اضطرار امنیتی، تمام نیرو و توجه مسئولان را منحصر به خود کرده، روند اختلال‌ آب و هوا و مشکلات ناشی از آن نه تنها ادامه می‌یابد که برخی پدیده‌ها به شکل تصاعدی شدت می‌گیرد.

واقعیت اینست که پدیده‌های جوی و زیر و رو شدن وضعیت کرۀ زمین، نه تروریست می‌شناسد، نه کشور فقیر و نه غنی. تمام دنیا عواقب اختلال اقلیمی را متحمل خواهد شد و احتمالاً بهای سنگینی خواهد پرداخت.
با اینهمه، هنوز در کنفرانس‌های بزرگ، کشورهای صنعتی از پذیرش قید و بندهای زیست محیطی اکراه دارند. در آمریکا و چین هنوز تعداد زیادی از کارخانه‌ها با ذغال‌سنگ کار می‌کند. آیا پکن و واشنگتن بسته شدن این کارخانه‌ها را خواهند پذیرفت؟ پیامدهای اقتصادی این کار چه خواهد بود؟ آیا تعطیلی کارخانه‌ها به نوبۀ خود زیان‌های سنگین‌تری در پی نخواهد داشت؟

کوریه انترناسیونال می‌نویسد واقعیت‌ها را نمی‌توان نادیده گرفت. همه می‌دانند که برای آلودگی کمتر، باید صنایع را از اساس دگرگون کرد و زیربنایی تازه، هماهنگ با مقتضیات جوی و زیست‌محیطی ایجاد کرد. کاری است نه آسان و نه کوتاه مدت.
اما در پایان، کوریه انترناسیونال تأکید می‌کند که بالاخره دیر یا زود باید با واقعیت مواجه شد. در چنین روزی، بیدار شدن از خواب غفلت بسیار سخت و ناخوشایند خواهد بود.